Μηνιγγίωμα: 5 πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις

1. Τα μηνιγγιώματα μπορούν να αναπτυχθούν σε διάφορα σημεία

Τα μηνιγγιώματα προέρχονται από τα κύτταρα των μηνίγγων, δηλαδή του εξωτερικού περιβλήματος του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Επομένως, τεχνικά μιλώντας, δεν είναι ακριβώς όγκοι εγκεφάλου μια και δεν αναπτύσσονται εντός του εγκεφάλου, αλλά εκτός αυτού. Μεγαλώνουν όμως εντός του κρανίου, επομένως μπορεί μεγαλώνοντας να πιέσουν τον εγκέφαλο και στην πορεία να προκαλέσουν συμπτώματα.

2. Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το μέγεθος και τη θέση του μηνιγγιώματος

Το τι συμπτώματα θα προκαλέσει ένα μηνιγγίωμα και πόσο μεγάλο μπορεί να γίνει μέχρι να δώσει συμπτώματα, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη θέση του. Για παράδειγμα, ένα μηνιγγίωμα στην περιοχή του δεξιού μετωπιαίου λοβού μπορεί να μη δώσει κανένα σύμπτωμα ακόμα και αν είναι σχετικά μεγάλο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο μετωπιαίος λοβός δε «δίνει» χαρακτηριστικά συμπτώματα και έτσι η διάγνωση καθυστερεί. Αντίθετα, ένα μηνιγγίωμα π.χ. κοντά στο οπτικό νεύρο ή το οπτικό χίασμα μπορεί να δώσει πολύ γρήγορα προβλήματα όρασης, ακόμα και αν είναι μικρό. Έτσι λοιπόν, ένα μηνιγγίωμα σε «στρατηγική» θέση θα δώσει πολύ πιο γρήγορα συμπτώματα σε σχέση με ένα μηνιγγίωμα το οποίο βρίσκεται σε πιο «αθώα» περιοχή.

3. Συχνά το μηνιγγίωμα το ανακαλύπτουμε τυχαία

Δεν είναι σπάνιο ένα μηνιγγίωμα να βρεθεί σε μία αξονική ή μαγνητική τομογραφία η οποία διενεργήθηκε για κάποιο άλλο λόγο π.χ. μια αξονική τομογραφία εγκεφάλου μετά από κρανιοεγκεφαλική κάκωση ή μια μαγνητική τομογραφία στα πλαίσια διερεύνησης πονοκεφάλων. Στη περίπτωση αυτή μιλάμε για «τυχαίο εύρημα». Παρόλα αυτά,  όταν ανακαλύπτεται ένα μηνιγγίωμα, ακόμα και τυχαία, χρειάζεται να γίνει ένας ολοκληρωμένος έλεγχος προκειμένω να δούμε την ποιότητα και συμπεριφορά του όγκου, ενώ είναι σωστό να γίνει μια εκτίμηση από έναν νευροχειρουργό ο οποίος θα κρίνει αν ο όγκος χρειάζεται παρακολούθηση, με τι τρόπο και με τι συχνότητα.

4. Τα μηνιγγιώματα δεν κάνουν μεταστάσεις

Το να ανακαλύψει κάποιος ότι έχει μηνιγγίωμα είναι συχνά ένα σοκ. Όμως στη συντρηπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για καλοήθεις όγκους, ακόμα και αν το μέγεθός τους είναι μεγάλο. Ως εκ’ τούτου, τα μηνιγγιώματα –στην τυπική τους μορφή- δεν εξαπλώνονται σε άλλα σημεία του σώματος.

5. Μηνιγγίωμα: χειρουργείο ή όχι;

Το ότι κάποιος έχει μηνιγγίωμα δε σημαίνει απαραίτητα ότι χρειάζεται και να χειρουργηθεί. Πολλά μηνιγγιώματα χρήζουν απλώς παρακολούθησης με μαγνητική τομογραφία ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Αυτό προτείνεται συνήθως όταν το μηνιγγίωμα είναι μικρό, δε μεγαλώνει και δεν προκαλεί συμπτώματα.

Αν το μηνιγγίωμα χρειάζεται θεραπεία, είτε γιατί προκαλεί προβλήματα είτε γιατί είναι ήδη πολύ μεγάλο και θα ήταν επικίνδυνο να παραμείνει, είτε γιατί διαπιστώθηκε ότι αργά αλλά σταθερά μεγαλώνει, τότε η θεραπεία εκλογής είναι η χειρουργική αφαίρεση. Με το νευροχειρουργό σας θα πρέπει να συζητήσετε αναλυτικά τις επιλογές σ’ ότι αφορά στην προσπέλαση και τι θα πρέπει να περιμένετε από την επέμβαση αλλά και μετά.

Πως χειρουργείται λοιπόν ένα μηνιγγίωμα; Εξαρτάται από τη θέση του. Ανάλογα με το που ακριβώς εντοπίζεται  το μηνιγγίωμα, κάθε προσπέλαση είναι διαφορετική. Σε γενικές γραμμές, τα μηνιγγιώματα που βρίσκονται στην κυρτότητα, δηλαδή επιφανειακά, είναι πιο εύκολο να αφαιρεθούν σε σχέση με τα μηνιγγιώματα που βρίσκονται στη βάση του κρανίου. Σε κάθε περίπτωση όμως, ένας έμπειρος νευροχειρουργός θα επιλέξει τη σωστή προσπέλαση και θα εφαρμόσει ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές (πχ. κρανιοτομία-κλειδαρότρυπα ή ενδοσκοπική αφαίρεση).

Μερικά μηνιγγίωματα που χρειάζονται θεραπεία, τα οποία όμως δε μπορούν να αφαιρεθούν (είτε γιατί είναι σε δύσκολη θέση είτε γιατί ο ασθενής δε μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση) μπορούν να αντιμετωπιστούν με ακτινοβολία. Ένα είδος ακτινοβολίας είναι η λεγόμενη στερεοτακτική ακτινοχειρουργική (πχ. με Edge-Varian, γάμμα-Knife, X-Knife ή Cyberknife). Σε μερικές περιπτώσεις ενδέχεται να επιλεγεί και συνδυασμός των δύο μεθόδων.

Περισσότερα για τα μηνιγγιώματα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.